Reynke de Vos, book 1, chapter 6

Reynke de Vos, Summons

How Brun the bear was sent to Reynke with a letter, how he found him and how he addressed him. The VI. chapter.



¶ Wo Brun de bare myt eyneme breue wart ghesant to Reynken vnde wo he ene vant vnde ansprack. Dat VI. ghesette

DE konnynck sprack to Brune, dem beer:
„Brune, ik segge yw alze yuwe heer,
Dat gi mit vlit desse bodeschop döt.
460 Men seet, dat gy syd wyß vnde vroet;
Wente Reynke is seer valsch vnde quad,
He wed so mannygen lozen rad;
He wert yw smeken vnde vore leghen,
Ja, kan he, he wert yw wysse bedreghen."

465 ¶ „Wanne neyn", sprack Brun, „swyget der rede!
Ik segget by myneme swaren eede:
So gheue my god vngheval,
Wo my Reynke ycht hönen schal.
Ik wolde em dat so wedder inwryuen,
470 He scholde vor my nicht wetten to blyuen."
Alsus makede syk Brun vp de vart,
Stolt van mode, tho bergewert;
Dorch eyne wosteny, groet vnde lanck,
Dar dorch makede he synen ghanck.
475 Do quam he, dar twey berghe laghen;
Dar plach yo Reynke, syn om, to yagen
Vnde hadde den vordach dar ghewest.
So quam he vor Malepertus tho lest;
Wente Reynke hadde mannich schon huß,
480 Men dat castel to Malepertuß
Was de beste van synen borgen;
Dar lach he, alze he was in sorgen.

¶ Do Brun vor dat slot was ghekomen
Vnde de porten ghesloten vornomen,
485 Dar Reynke vth plach to ghan,
Do ghynck he vor de porten stan
Vnde dachte, wat he wolde begynnen.
He reep lude: „Reynke oem, synt gy dar bynnen?
Ik byn Brun, des konnynges bode;
490 He heft ghesworen by syneme gode
Kome gy nicht to hove, to deme ghedynge,
Vnde ik yw nicht myt my enbrynge,
Dat gy dar recht nemen vnde gheuen,
Dat wert yw kosten yuwe leuen;
495 Kome gy nicht, gy stan buten gnade,
Iw is ghedrauwet myt galgen vnde rade.
Dar vmme ghaet myt my, dat rade ik int best."
Reynke horde wol desse worde erst vnde lest;
He lach dar bynnen vnde lurde
500 Vnde dachte: „wan my dyt euentürde,
Dat ik deme baren betalde desse word,
De he so homodygen sprickt vord!
Hir vth wyl ick dencken dat beste."
Dar myt ghynck he deper in syne veste;
505 Wente Malepertus was der wynkel vul,
Hir eyn ghath vnde gyndert eyn hol,
Hadde mannyghe krumme, enge vnde lanck,
Vnde hadde ock mannygen seltzen vthghanck,
De he todede vnde tosloet,
510 Alze he vornam, dat he des hadde noet;
Wan he dar yennygen roeff in brochte
Edder wan he wuste, datmen ene sochte
Vmme syne valschen myssedaet,
So vant he dar den nauwesten rad.
515 Mannich deer in sympelheyt ok dar in leep,
Dat he dar in vorretlyken greep.