Baethcke's transcription
XVII. DE HERTOCH.
Helpet gi hilgen dre koninge, wo kome ik in desse nôt!
Ik vruchte, dat mi alrede eschet de dôt.
Mîn dink en is noch so slicht nicht gemaket,
410
Ok en heft he de tît noch nicht wôl geraket;
Nicht hope ik alrede to sterven,
Wente ik noch êrsten denke stede unde lande to vorwerven.
An twên efte drên riken mi nicht en noget,
Mi en werden denne noch vele andere rike togevoget.
415
It si Hollant, Brabant, Gelren unde Brogondien,
Brûnswîk, Luneborch, Cleve unde Cattelonien,
Pomeren, Mekelenborch, Sassen unde dat lant to Mîssen,
Vlanderen, Grossen, Osterîk unde ôk dat lant to Swîtzen,
Dit wil mi alle feilen, al worde dâr ôk vele umme gewaget.
420
Mit minen nabers hebbe ik it begint unde vaken mit en gedaget.
Mochte ik leven, se scholden na miner pipen al springen,
Efte se scholden sik eine korte tît mit einem summen geldes afdingen,
So lange wente ik echt eins bi se konde raken,
So wolde ik ene dat neinerleie wîs so gnedich maken.
425
Men, o we, de dôt let mi mit en nicht betemen,
An minen dank wil he mi van henne nemen.
XVIII. DE DOT.
Hastigen tret hîr an, hertoch, here hôch geboren,
Wente to danzen bistu ganzliken ûtvorkoren.
Du begerest noch mêr herscop der stede unde ôk der lande,
430
Dârto dênst unde pacht van den minschen mannigerhande.
Beide wat, di behôrt noch min, nouwe ein holten sark
Unde ein linnen laken gewêrt v schillink efte eine halve mark.
Got heft di gesat to grotem state;
Hefstu den wôl geholden, dat kumt di nu to bate.
435
Vele vorsten sint up erden, nicht du alleine,
Se achten ein dêls de bode Godes unde dat hilge ewangelium kleine.
Etlike laten de stratenrovers dorch ere lant tên
Unde mit en se dorch de vinger sên;
De varende kôpman heft van en klên vorhach,
440
De dâr môt holden der lande ummeslach.
Etlike heren sin, mogen se stede unde lande vorwerven,
Dâr laten se mannigen unschuldigen umme sterven.
Vlensekers, plumenstrikers de hebben ôk bi sik etlike heren,
Mit den se der armen swêt unde blôt vorteren.
445
Desse moten seggen placebo van erem love;
Sede jemant anders, de môste ût erem hove.
Dâr sint ôk mannige dorchluchtede vorsten vul aller rechtverdicheit;
Bistu der ein, vrochte nicht: de hemmel is di bereit.
|