Reynke de Vos, bog 4, kapitel 3

Hvordan Reynke talte om de havaber eller aber, som han var kommet til med ulven; endnu en fabel. Det III. kapitel.



¶ Wo Reynke sprickt van den meerapen. efte meerkatten, wo he myt deme wulue manckt de quam; noch eyne andere fabele. Dat III. capittel

5855 REynke sprack to alle den heren,
De myt em dar to houe weren:
„Isegrym is nicht al by synnen.
He sprickt nu van der apynnen,
Syne worde synt nicht al so klar.
5860 Des is nu wol dryddehalff yar,
Dat ik em volgede int lant to Sassen,
Dar reysede he hen myt groteme brassen.
Id is ghelogen, dat he dar secht,
Id weren van den meerkatten slecht.
5865 He secht vnrecht my to wedderen:
Meerkatten en synt nicht myne medderen.
Vrouwe Rukenauwe vnde Marten de ape,
Desse is myn medder vnde he myn pape;
He is notarius, he weet dat recht.
5870 Men dat Ysegrym hir van meerkatten secht,
Dat sulue secht he my to hoen,
Myt den hebbe ik altes nicht to doen.
Se weren ok nüwerlde myne ghesellen,
Se seen alze de düuel vth der hellen.
5875 Men dat ik de meerkatten do medder heet,
Ja, dat dede ik al vmme gheneet;
Dar konde ik do nicht an vorlesen,
Sus lete ik se anders wol vorvresen."