Reynke de Vos, bog 1, kapitel 28

Hvordan Reynke takkede kongen og dronningen og forøgede sine løgne for at undslippe sin fare. Det XXVIII. kapitel.



¶ Wo Reynke deme konnynge dancket vnde der konniginnen vnde syne loggene vorvolget, vp dat he moghe entkomen vth der last. Dat XXVIII. capittel.

2425 O Konnynck", sprak Reynke, „eddele here,
God möthe yw lonen desser ere
Vnde myner vrouwen, de gy my doet.
Ik wyl des dencken, byn ik vroet,
Vnde yw des dancken so hochlyken,
2430 Wente in allen landen vnde ryken
Leuet nu nemant vnder der sunne,
Deme ik den schat alzo wol ghunne
Alze yw beyden, wente gy
Dyt sus hebben vordenet vmme my.
2435 Ik gheue yw den ane allen hath
So vry, alze den konnynck Emeryck besath.
Nu wyl ik yw seggen, wor he lycht,
Vnde wyl de warheyt sparen nicht.
Int osten van Vlanderen, merket my,
2440 Dar lycht eyne grote wosteny.
Dar is eyn busch, de heth Husterlo,
Syn rechte name de is alzo:
Dar is eyn born, heth Krekelput,
(Gnedyghe here, merket gy dyt!)
2445 Desse steyt nicht vern dar van.
Dar kumpt nicht hen wer wyff efte man,
Ja, in eyneme gantzen yar,
So grote wyltnysse is al dar,
Sunder de vle vnde de schufuth:
2450 Here, dar lycht de schat behuth.
De stede is gheheten Krekelputte,
(Vorstath dyt wol, yd is yw nutte)
Gy scholen dar hen vnde ok myn vrouwe,
Wente ik nemande wed so ghetruwe,
2455 Den gy senden alze eyn bode,
Wente yuwen schaden wolde ik node.
Here, gy suluen moten dar hyn.
Wan gy Krekelputte vor by syn,
Werde gy dar vynden twey yunge berken,
2460 (Here her konninck, dyt schole gy merken!)
De harde by deme putte staet.
Gnedyghe here, to den berken ghaet,
Dar lycht de schat vnder begrauen.
Dar schole gy kratzen vnde schrauen,
2465 Denne vynde gy moß an eyner syde,
Denne werde gy vynden mannich ghesmyde
Van golde rycklyken vnde schone.
Gy werden dar vynden ok de krone,
De Emeryck droch in synen dagen;
2470 De scholde Brune hebben ghedragen,
Wan syn wylle hadde ghescheen.
Gy werden dar mannyghe tzyrheyt seen,
Eddele ghesteynte vnde guldene werck,
De werdich syn mannich dusent marck.
2475 Her konnynck, alze gy hebben dyt gud,
Wo vaken wylle gy in yuweme mod
Ghedencken: „o Reynke, ghetruwe voß,
De hir sus grauede in dyt moß
Dessen schat myt dyner lyst,
2480 God gheue dy ere, so wor du byst.""