Reynke de Vos, bog 1, kapitel 25

Hvordan Reynke fortsatte med at tale, fuldendte de løgne, han havde påbegyndt om skatten, og talte således. Det XXV. kapitel.

¶ Wo Reynke sprickt vnde vorvolget syne vpghehauene loggen van deme schatte vnde sprickt, so hir volget. Dat XXV. capittel.

IK lach vp eyne tyd in der erde
Vnde wachtede, alze de seer begherde,
Wo ik best gheweten konde
2250 Vnde wor dat ik den schat ghevunde,
Dar ik gherne van hadde vornomen.
Do sach ik mynen vader komen
Vth eyner steynrytzen, de was deepe.
Ik lach vorborgen, efte ik slepe;
2255 Nicht en wuste he van my,
Dat ik em was so na by.
He beghunde, syck wyde vmme to seen.
Do he vornam, dat he was alleen,
Vnde alze he sus nemande sach,
2260 Dede he, alze ik yw seggen mach:
He stopte dat hol wedder myt sande
Vnde makede dat ghelyck deme anderen lande.
Dat ik dyt sach, dar wuste he nicht van.
Ok sach ick, er he schede van dan,
2265 Dat he den stert leet ouer gaen,
Dar syne voete hadden ghestaen;
He vorwyldede ok syn vötspor myt deme munde.
Dyt lerede ik dar in der stunde
Van myneme olden valschen vader,
2270 De desse lyste wuste alle gader;
Sus leep he wech na syneme ghewynne.
Ik dachte vast in myneme synne,
Efte dar mochte wesen de schat;
Ik ghynck to werke vnde opende dat ghat
2275 Myt mynen voeten vnde krop dar in.
Dar vant ik groten ghewyn,
Fynes suluers vele vnde rot golt.
Hir en is ok nemant alzo olt,
De des ye so vele to lyke sach.
2280 Do sparde ik wer nacht efte dach,
Ik ghynck slepen vnde dragen
Sunder karen vnde sunder wagen.
My halp myn wyff, vrouwe Ermelyn;
Wy hadden arbeyt vnde pyn,
2285 Eer wy den seer ryken schat
Brochten in eyne ander stat,
Dar he beth lach to vnser laghe.
De wyle was myn vader alle daghe
By den, de den konnynck sus vorreden.
2290 Nu moghe gy horen, wo se deden:
Brun vnde Ysegrym sanden vth to hant
Ere breue in mannich lant
An alle, de soldye wynnen wolden.
Brun de bare scholde se vpholden,
2295 Vnde dat se schere to eme quemen
Vnde ere soldye to voren nemen;
He scholdet ene gheuen myt mylder hant.
Myn vader leep do dorch de lant
Vnde droch erer twyer breue.
2300 Wo luttyk wuste he, dat de deue
Em synen schat hadden ghenomen!
Ja, haddet em ok mogen vromen
Alle de werlt to den stunden,
He en haddes nicht eynen pennynck ghevunden.